Εμπειρία από ένα καλοκαίρι στην Αθήνα!

parathiro

Κάθομαι εδώ, μπροστά σε αυτό το παράθυρο. Αύγουστος μήνας. Είναι βράδυ και έχω δώσει ραντεβού με ένα αεράκι. Στο βάθος βλέπω φώτα, πολλά φώτα θαρρείς και κάποιος θέλει να φωτίσει τα πλούτη της Αθήνας. Σαν να ανάβει κάποιος τα φώτα επίτηδες για να μας αποδείξει τι έχει η Αθήνα, μα εμείς την ξέρουμε την πόλη μας από την αρχή της ιστορίας της. Έπειτα μέσα από το παράθυρο βλέπω ανθρώπους, άλλους να έρχονται άλλους να φεύγουν. Τώρα τελευταία όμως έχω παρατηρήσει μια έντονη κινητικότητα, σαν  να φεύγουν πολλοί ή ίσως να ‘ρχονται, εγώ βέβαια μέχρι στιγμής δεν είδα κανένα. Παρατηρώ επίσης, ότι τα καλοκαίρια η Αθήνα τσακώνεται με τον ήλιο και εκείνος για τιμωρία την λούζει με τη ζέστη του. Δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι ο λόγος του τσακωμού τους αλλά θα τον βρω. Άλλοι είπαν πως η Αθήνα προτιμάει το φεγγάρι επειδή τα κάλλη της μέσα από το ημίφως του μπαίνουν στις καρδιές μας, άλλοι είπαν πως ο ήλιος ζηλεύει επειδή η Αθήνα έχει περισσότερη  λάμψη. Ότι και να ισχύει πάντως η Αθήνα το καλοκαίρι είναι και γίνεται η καρδιά μας. Το παράθυρο όμως αυτό μου δίδαξε και κάτι άλλο. Ό,τι βλέπω την μια μέρα με το φως το βράδυ μπορεί να έχει  σβήσει. Και κάθε βράδυ και κάθε πρωί διαπιστώνω αυτό που μου έμαθε. Το μόνο ίδιο είναι αυτή εδώ η πόλη. Και όπως πολύ συχνά μου λέει το ίδιο το παράθυρο ”Μην συνηθίσεις τίποτα και κανένα. Η συνήθεια δεν είναι καλό πράγμα αφού τελικά όλα σε αυτή τη ζωή είναι μια αβέβαιη εκκρεμότητα” και γω έτσι έπρεπε να κάνω. Αλλά δυστυχώς σε συνήθισα, καλοκαιρινή Αθήνα. Συγγνώμη.