Και μετά Ήρθε η Νύχτα και Προσπαθείς να Κρυφτείς από τον Ανεκπλήρωτο Έρωτα

Και ξαφνικά ήρθε το αναπάντεχο, χρειάστηκε μόνο 3 δευτερόλεπτα, να τον νοιώσεις. Ένα υπέροχο συναίσθημα που κυριεύει το μυαλό σου και το κορμί σου, την ψυχή σου και την καρδιά σου. Ο αναπάντεχος έρωτας, ο έρωτας που σου αλλάζει ακόμα και το άρωμα που αποπνέεις στο διάβα σου. Ο έρωτας που είναι δοσμένος όμως κάπου αλλού. Αυτός ο έρωτας ο καρμικός… ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Τι παράξενα παιχνίδια που παίζει η ζωή καμιά φορά. Και αναρωτιέσαι γιατί τώρα, γιατί μια τόσο λάθος στιγμή. Γιατί δυο άνθρωποι που γνωρίστηκαν αργά, να μην γνωρίζονταν πιο γρήγορα;

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κακούργημα εξ αμελείας. Είναι ανεκπλήρωτοι πόθοι και συναισθήματα που ζητούν λύτρωση. Είναι μια τάση εθισμού σε κάποιο πρόσωπο που συνοδεύεται από βασανιστικές σκέψεις. Είναι απωθημένο που δεν το εξομολογείται κανείς. Όμως συνεχίζει να υπάρχει, είναι εκεί, και σε σιγοκαίει. Αν είχε χρώμα, υποθέτω ότι θα ήταν μαύρο, και όχι κόκκινο γεμάτο δονήσεις. Σε σκοτώνει αργά και βασανιστικά, κατατρώει τα πάντα σου, μα ο αυτουργός δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τίποτε. Είναι ανεκπλήρωτοι πόθοι και συναισθήματα που ζητούν λύτρωση. Δεν μπορείς να τον συλλάβεις, δεν μπορείς να του υποβάλεις καμιά ποινή, δεν μπορείς να τον κλείσεις στη φυλακή σου ισόβια. Στην περίπτωση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα ο καταδικασμένος είναι το θύμα. Ναι, δεν υπάρχουν νόμοι στο συναίσθημα, όλα λειτουργούν αλλιώς. Ανάποδα. Ολέθρια. Απόλυτα. Καταδικαστικά. Αν ψάξεις λογική θα σου απαντήσει το χάος. Το κενό σε στήνει στα τρία μέτρα. Η πλάτη σου γδέρνεται στον τοίχο που ύψωσε ο απών. Ο άνθρωπος που ποτέ δε θα έχεις.

Κι έρχεται η νύχτα. Η νύχτα απ’ την οποία δεν μπορεί το υποσυνείδητό σου να κρυφτεί όσο και αν το προσπαθήσεις. Θα βγει στην επιφάνεια να σε στοιχειώσει με τυμπανοκρουσίες κι όσο πιο πολύ κόντρα του πας εσύ τόσο πιο επώδυνο θα γίνεται εκείνο για να σε τιμωρήσει. Τις νύχτες είναι όλα πιο έντονα. Κι όχι επειδή τη μέρα οι σκέψεις σου σε αφήνουν σε ησυχία. Εξάλλου αν ξεχνούσες κάτω από το φως του ήλιου όσα σε βασανίζουν, αν διέγραφες εντελώς με το που άνοιγες τα μάτια σου το πρωί τη μορφή που σε έχει πλημμυρίσει, δε θα ήταν το συναίσθημα αληθινό. Θα το ονόμαζες απλώς ανάγκη κάλυψης της απάλευτης μοναξιάς σου. Όμως δεν είναι αυτό και το ξέρεις. Είναι μια ανάγκη πραγματική και απόλυτα προσωποποιημένη που σε πονάει συνεχώς. Απλώς τα βράδια θεριεύει. Τα βράδια δεν είναι πάντα εκεί οι φίλοι σου να παίζουν τους παλιάτσους προσπαθώντας να σε κάνουν να σκάσεις έστω ένα χαμόγελο. Δεν πέφτουν βροχή οι υποχρεώσεις για να σε αποπροσανατολίσουν για εκείνο το μισό δευτερόλεπτο που πρέπει να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου όταν η κυρίαρχη σκέψη αναγκάζεται για τόσο δα να γίνει φόντο στο μυαλό σου.

Λένε ότι ο απόλυτος, ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή είναι ο ανεκπλήρωτος και δεν έχουν άδικο. Γιατί αυτόν που αγαπάς τον έχεις δημιουργήσει, τον έχεις πλάσει στο μυαλό σου εσύ όπως θα ήθελες να είναι, δίνοντάς του τα χαρακτηριστικά που εσύ θέλεις και έτσι τον έφερες στα δικά σου μέτρα. Κάποιοι λένε πως ο μόνος έρωτας που κρατάει για πάντα είναι ο ανεκπλήρωτος. Η έντονη παρουσία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα και τα απωθημένα μας τραβάνε μονίμως πίσω! Όλοι έχουμε αναμνήσεις, όμορφες, άσχημες, περίεργες αλλά είναι καλό να μένουν αναμνήσεις σε κάποια άκρη του εγκεφάλου μας. Τα απωθημένα παντός τύπου πολλές φορές απλά μας κάνουν να νιώθουμε ένα κενό και μία πίκρα για οτιδήποτε δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε μέχρι τώρα. Το χειρότερο όλων. Η ελπίδα. Η επιμονή σου να πιστεύεις πως κάποια μέρα θα είστε μαζί και θα ζήσετε όλα αυτά που έχεις προβάρει δεκάδες φορές στο μυαλό σου είναι ίσως ο βασικότερος λόγος που αδυνατείς να βγάλεις από το μυαλό σου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο.

Γι’ αυτό σου λέω, υπάρχει το τέλειο έγκλημα. Λέγεται έρωτας ανεκπλήρωτος. Και είναι επικίνδυνες οι νύχτες, είναι συνεργοί. Σε εκθέτουν στο έλεός του πιο ευάλωτο από ποτέ.