Μια νέα αρχή: The Newsroom

Αρχικά είχα αποφασίσει να μη γράψω τίποτα. Παντρεύομαι σε λιγότερο από δύο εβδομάδες και έχω αφήσει τη δύστυχη τη γυναίκα μου να αγχώνεται για τα πάντα, την ώρα που εγώ κυνηγάω, και πάλι, ανεμόμυλους. Η επιστροφή μου μπορούσε να περιμένει μετά το γάμο. Αλλά μετά την πρεμιέρα του Dark Knight Rises (στην Ελλάδα) και την απόδειξη της ιδιοφυίας του Christopher Nolan, σε συνδυασμό με ένα έντονο πολιτικό background, είπα να κάνω ένα review για αυτή την ταινία. Ξεκίνησα λοιπόν. Και Κυριακή πρωί αποφάσισα να δω το πρώτο επεισόδιο του Newsroom του HBO. Μετά το τέλος του επεισοδίου, παράτησα το Batman (για επόμενη ημερομηνία) έβαλα κάτω το πληκτρολόγιο, και άρχισα να γράφω μανιωδώς.  Πρόκειται για μια σειρά, γραμμένη από τον Aaron Sorkin (The West Wing) αφιερωμένη σε ένα newsroom. Πρωταγωνιστεί ο Jeff Daniels (παρακαλώ μην  τον θυμάστε από το Dumb and Dumber αλλά από το Gettysberg και το Gods and Generals), η Emily Mortimer, αλλά και η Alison Pill (που ήταν καταπληκτική ως Queen Maud στο Pillars of the Earth).  Η σειρά είναι βαθύτατα πολιτικοποιημένη, όπως άλλωστε ήταν και το West Wing που με έμαθε να αντιμετωπίζω με γέλιο τις απλοϊκές αναλύσεις των Ελλήνων πολιτικών συντακτών, σχετικά με τις κινήσεις της δυνατότερης χώρας στον κόσμο, και να ανοίγω κανένα βιβλίο να μάθω τι συμβαίνει στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού.The Newsroom Hbo

 

Newsroom λοιπόν. Πρώτη σεζόν. Το πρώτο επεισόδιο ξεκινά με τον Jeff Daniels, ένα παρουσιαστή ειδήσεων,  να ερωτάται γιατί «η Αμερική είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο» και να απαντάει ότι «ΔΕΝ είναι, έχει ξεφτιλιστεί, αλλά θα μπορούσε να γίνει». Στην συνέχεια δείχνει τη δημιουργία μιας ομάδας, που προτιμά να ασχολείται με ποιοτικά νέα, παρά με την παρουσίαση του καινούριου iPhone. Οι σεναριακές ανατροπές είναι συνεχείς, τίποτα σχεδόν δεν είναι πολιτικά ορθό, και επικεντρώνεται σε μια τηλεόραση όπως θα μπορούσε να είναι, όχι όπως είναι. Με τις ερμηνείες την μια καλύτερη από την άλλη, το πολιτικοποιημένο  σενάριο του Sorkin και την πολύ ποιοτική παραγωγή του HBO, αξίζει να καθίσετε να το δείτε. Στα πρώτα επεισόδια πιάνει τα θέματα της παράνομης μετανάστευσης, της αλήθειας στην τηλεόραση, της ακρίβειας έναντι της ταχύτητας στη μετάδοση των νέων, λίγο από ελληνικό χρέος, διαπλεκόμενα συμφέροντα στα media, και μας δείχνει πως ιδεατά θα έπρεπε να είναι οι ειδήσεις. Υπάρχουν και καναδυό δευτερεύοντα love stories, αλλά μάλλον χαλάνε τη μαγιά… Καλοί ηθοποιοί, καλό σενάριο, HBO, αλήθεια θέλει πολύ βερμπαλισμό για να σας πείσω;

120620 Tv Newsroomseriesstillex Jpg Crop Rectangle3 Large

Το κείμενο έχει ήδη τελειώσει, και αυτό προστίθεται με copy paste.  Νομίζω ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής μου στο funday.gr. Μόνο που με αυτήν την επιστροφή αποφάσισα να επανακαθορίσω τι σημαίνει για μένα funday. Στην εποχή που ζούμε, που όλα απειλούνται με κατάρρευση, που ο ατομισμός είναι θρησκεία, η πολιτική άποψη κολάσιμη, εκτός και αν είναι καφενειακού επιπέδου, funday για μένα είναι πλέον μια μέρα που κατάφερα να έχω μια δραστηριότητα που με έκανε εξυπνότερο, ή τουλάχιστον δεν με κατέστησε πιο ηλίθιο. Θα επικεντρωθώ στις δραστηριότητες που μας βοηθούν να υπερβούμε αυτό που ζούμε, και όχι απλώς να ξεφύγουμε από αυτό.  Ζούμε σε μια χώρα που οφείλει να επανακαθορίσει τις έννοιες «πολιτική», «οικονομία», «πολιτισμός», «ηθική», «συμβίωση», που καλείται να δείξει ανοχή και συνεργασία στο πρόσωπο μιας πρωτοφανούς οικονομικής καταστροφής, και που ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.  Μια χώρα που οι κάτοικοι της πιστεύουν οτι είναι οι εκλεκτοί του Θεού, και ότι από τα βάσανα τους θα τους βγάλει ο Κωνσταντίνος ο Εξαδάκτυλος. Στην εποχή που τα νέα είναι αρρύθμιστη, κακής ποιότητας προπαγάνδα, που η διασκέδαση στην τηλεόραση περιλαμβάνει Τούρκικη προπαγάνδα τύπου «Σουλειμάν του Μεγαλοπρεπή», που ο πολιτικός λόγος είναι κατώτερος από  γηπεδικό του αίσχιστου είδους, ήρθε η ώρα να συνδυάσω τη διασκέδαση με αυτό που, για μένα τουλάχιστον, αποτελεί εγκεφαλική τροφή. Να περιμένετε πολλές ιδέες γιατί πολλά είναι τα πραγματικά ποιοτικά καλέσματα εκεί πέρα έξω. Και δεν εννοώ βαριές ακατανόητες Γαλλικές ταινίες, περιορισμένη κουλτούρα, και διαλέξεις για την «αλληλεγγύη» και την «πολύπολιτισμικότητα» που αφορούν ένα μικρό φανατικό κοινό. Εννοώ ποπ κουλτούρα που φωνάζει «δημιουργικότητα», «σκέψη» και «ροπή προς το καινούριο». Εννοώ χαρισματικούς δημιουργούς που μπήκαν στον κόπο να εκλαϊκεύσουν τις σκέψεις τους για να τις καταλάβουμε και εμείς οι υπόλοιποι, όχι βλακώδεις ελιτιστές που θεωρούν ότι είναι υποχρέωση των άλλων να παρακολουθήσουν την πορεία της σκέψης τους. Κάποια θα σας αρέσουν, κάποια θα διαφωνήσετε.  Ελπίζω σε κάθε περίπτωση να το ευχαριστηθείτε.