Είδαμε το Prometheus…. και μας άρεσε!

Θα μου πείς οτι ο Κασιδιάρης έδειρε την Κανέλη, και απειλεί τη δημοκρατία και όλο το δυτικό πολιτισμό, και εσύ ασχολείσαι με σινεμά… Ε, NAI λοιπόν, ασχολούμαι με σινεμά. Γιατί δεν θέλω να ζω σε ένα κόσμο όπου η βοήθεια προς τους καρκινοπαθείς εξαρτάται από spreads ομολόγων. Και ο μόνος τρόπος να ξεφύγω είναι να μπώ σε έναν άλλο. Ένα κόσμο του διαστήματος και της εξερεύνησης. Ένα κόσμο που με γυρίζει σε πολλά χρόνια πίσω. Τότε που ακόμα φανταζόμουν…

Prometheus λοιπόν. Ποιός πάει να το δεί; Κατ’αρχήν αυτός που γούσταρε τα αρχικά Alien.  Φόβος και αηδία. Επίσης αυτός που αρέκεται σε sci-fi ταινίες, ή σε μεταφυσικές αναζητήσεις. Τέλος, το ζευγαράκι που ψάχνει ευκαιρία για καθησυχαστικές, απενοχοποιημένες αγκαλίτσες (“έλα μωρό μου, θα σε προστατέψω εγώ από το μεγάλο κακό και αηδιαστικό Άλιεν… ΜΑΜΑ-ΜΟΥ-ΤΙ-ΣΤΟ-ΔΙΑΟΛΟ-ΒΓΑΙΝΕΙ-ΑΠΟ-ΜΕΣΑ-ΤΗΣ;;”). Ποιός δεν πάει να το δεί; Γυναίκες που φοβούνται τη γέννα.

Πώς θα ήταν να πετάξουμε κάτι έτη φωτός μακριά στο διάστημα και να γνωρίσουμε τους δημιουργούς μας; Θα ήταν άραγε ο,τι περιμέναμε; Και πως καταλήγουμε από αυτό, στα διαολεμένα τα τέρατα πάλι; Μην περιμένετε άλλα στοιχεία για την πλοκή. Πηγαίνετε δείτε το!

Αισθητικά, η ταινία «τα σπάει». Διαστημόπλοια (πληθυντικός), ξένοι πλανήτες, εξωγήινοι και αναπτυγμένα κομπιούτερ. Όλο το σετ και σε 3D. O Ρίντλει Σκότ (“Μονομάχος”, “Αλιεν”) αποτελεί εγγύηση. Τωρα, να σας μιλήσω για την ποιότητα των ερμηνειών τη στιγμή που τους πρωταγωνιστές τους κυνηγάνε περίεργα και κάθε είδους Άλιεν να τους σκοτώσουν, θα ήταν ποζεράδικο.  Ναι, καλός ο Φασμπέντερ, καλή και η Σαρλιζ Θερόν, αλλά δεν πάει κανείς για να δεί τις ερμηνείες. Πάει για το ποπ κορν, την εικόνα, τα διαστημόπλοια, και το φόβο. Και πιστέψτε με, είναι όλα εκεί. Μετά την απογοήτευση του Men In Black III, το Prometheus μας αποζημιώνει.

Αν θέλετε και καμιά σοβαρή κριτική…

Που μπορώ να το δώ;